© En in plaats van ons leven te delen, delen we nu verhalen over ons leven

Hier is er weer eentje, een inzicht dat zich heeft geconcretiseerd, maar dat er altijd al is geweest vermoed ik. Ik heb zoveel mooie mensen in mijn leven. Allemaal uniek, allemaal een aanwinst voor deze wereld. En we praten en we klikken en we delen onze verhalen en geven zo een kijk in ons binnenste, voor wie het wil zien. En er zijn veel verhalen en ik hoor ze graag.

Maar nu is er het besef. Dat ik verlang naar wat ik al gehad heb in vriendschap en waarvan ik een glimp heb opgevangen met mooie jongens. Delen van leven. Intimiteit. Kiezen om iemand toe te laten in je tijd. In je hart, zelfs in je lijf. En die voor jou hetzelfde doet op zijn geheel eigen manier. Helemaal weerloos, helemaal wonderbaar.

Iemand die je leert kennen, meer en meer, en wil leren kennen, meer en meer. Je details. Je slecht karakter af en toe. Die in je ogen kijkt en de schoonheid ziet, zo sterk dat jij het ook voelt. Zo sterk dat het naar je terugstroomt. Het daagt je uit, houdt je wakker. Houdt je bewust over hoe wonder het allemaal is. Een keuze, elke seconde samen is een keuze van allebei, zonder dat je ooit vat hebt op de keuze van de ander.

Daar verlang ik naar. En het doet zoveel pijn, als jij kiest voor een ander, en die keuze door de ander op een moment stopt. Je dwingt om los te laten. Je de keuze niet geeft. Je de gedeelde tijd niet meer geeft. Als je het gevoel gehad hebt met iemand op een mooi moment een brug te hebben gevonden van je hoofd en hart rechtstreeks naar het hoofd en hart van de ander, zonder obstakels en misverstanden, dan voelt het onwerkelijk als daar niet meer voor wordt gekozen door de ander, terwijl het voor jou zo’n evidentie was. De keuze. De keuze verder te gaan met iemand die kiest te stoppen. Af te blokken. Die kiest voor een ander misschien. Hoe kan je dat ooit vatten?

En dan maar verder gaan en verder zoeken en zoeken en zoeken. En mooie mensen op je pad krijgen, sommigen die al gevonden hebben, anderen die vinden en toch blijven zoeken. Anderen die nog niet gevonden hebben. Maar waar vriendschap ooit een delen van leven was, is het nu meer een delen van verhalen over het leven. Het leven met Hem. En jij bent dan een mooi deeltje van het leven, maar niet meer dan dat. En wat moet ik dan met dat deel van mijn leven, dat niet meer gedeeld wordt? Met wie kan ik het opvullen?

Velen hebben een mooie jongen gevonden, geven hem hun tijd. Het is zoals het gedaan wordt, door velen, op een bepaald moment in het leven. Ik hoop dat het een natuurlijk proces is, niet een opgelegd, eentje dat zo hoort. Maar ik ben daar niet. En wat dan? De grote vriendschap is er misschien nog in gevoel, in het hart, maar niet meer in de gedeelde tijd. En de jongens, hoe kan ik die vatten? Wat ze voelen en wat ze toelaten te voelen voor mij? Wie durft delen?

Want ik wil heel graag gekend worden. Gezien worden. En geliefd worden.